Nature dergisinde yayınlanan yeni bir araştırma; demirin mineral formlarının, bu biyoesansiyel besinin okyanustaki döngüsünü düzenlemedeki önemini ortaya koydu.
Bulgular, demir ve karbon döngüleri arasındaki ilişki ve değişen okyanus oksijen seviyelerinin nasıl etkileşime girebileceği konusunda yeni çalışmaların önünü açıyor.
Liverpool Üniversitesi tarafından yürütülen ve Amerika Birleşik Devletleri, Avustralya ve Fransa’daki ortak araştırmacıların yer aldığı çalışma, okyanus araştırmalarındaki bir bilgi boşluğunu gideriyor.
Baş Araştırmacı Profesör Alessandro Tagliabue, “Bugüne kadar demirin mineral formlarının okyanustaki demir dağılımını ve zamansal dinamiklerini yönlendirmede oynadığı rolü tam olarak anlayamadık” dedi.
Erken dönem dünya okyanusu oksijence fakir ve demirce zengindi, demir birçok biyolojik reaksiyonda katalizör olarak yer alıyordu. Bunlar arasında, yayılması yoluyla dünya sistemini oksijenlendiren fotosentez de bulunuyordu. Demir, iyi oksijenlenmiş deniz suyunda daha az çözünür olduğundan, demir oksitlerinin çökelmesi ve batması demir seviyelerinin düşmesine yol açtı. Sonuç olarak, demir artık günümüz okyanusundaki üretkenlik ve dolayısıyla ekosistemler üzerinde kritik bir rol oynamaktadır.
Demir seviyelerinin büyük ölçüde, demire bağlanan organik moleküllere ligandlar denilen çözünürlük eşiklerinin üzerinde düzenlendiği düşünülmektedir. Bu görüş, iklim değişikliklerinin gelecekteki biyolojik üretkenlik seviyelerini nasıl etkileyeceğini keşfetmek için kullanılan küresel modellerdeki deniz demir döngüsü temsiline dayanak oluşturmuştur.
Ancak, okyanus bilimciler ölçülen yüksek ligand seviyelerinden beklenenden çok daha büyük miktarda demirin çözünürlük nedeniyle okyanustan kaybolması konusunda şaşkınlık içindeydiler. Beklenen desenlere göre inşa edilen okyanus modelleri genellikle gözlemleri yeniden üretmede zayıf performans göstermiştir.
Peter Sedwick (Old Dominion Üniversitesi), proje saha çalışması sırasında su örnekleri toplamak için temiz rozet sistemini kullanıyor.
Bu proje, ilk kez bir yıllık döngü boyunca demir döngüsünü sürükleyen süreçleri inceledi. Demirin büyük ölçüde üst okyanusta ligandlardan bağımsız olarak döndüğünü ve bunun yerine demir oksit kolloidlerinin kümelenmesinden kaynaklanan ve üst okyanustan kaybolan ‘otokton’ parçacıklar tarafından kontrol edildiğini ortaya koydu.
Yazarlar, hem sonuçlarını açıklamak hem de bulgularını okyanus geneline yaymak için yeni bir sayısal model geliştirdiler. Yeni model, diğer bağımsız gözlemleri yeniden üretmede belirgin şekilde daha iyi performans gösterdi ve bu yeni sürecin üst okyanus sularının yaklaşık %40’ında önemli olduğunu vurguladı.
Temel bir çıkarım, bu sürecin demir oksitlerinin ve karbonun ortak agregasyonu yoluyla gerçekleşmesi, bu da küresel karbon döngüsü için sonuçlar doğurur ve okyanusun gelecekteki oksijen kaybı eğilimlerine duyarlı olabilir.
Profesör Tagliabue şöyle dedi: “Bu bulgular, demir döngüsü ve değişen çevresel koşullara olan duyarlılığı konusundaki anlayışımızı yeniden değerlendirmemize neden olacak.”
Profesör Tagliabue, “Çalışmamız yalnızca, Bermuda Atlantik Zaman Serisi sitesinde yıllık döngü boyunca deniz suyundaki demirin çok çeşitli formlarını ölçme çabaları sayesinde mümkün oldu” dedi. [1]Study highlights importance of mineral iron in ocean ecosystems
[cite]
Kaynaklar ve İleri Okuma
| ↑1 | Study highlights importance of mineral iron in ocean ecosystems |
|---|
